Polariteiten | Hersenpoep

Is het karma? Is het dikke vette pech? Ik weet het niet, mijn mams zegt dat slechte dingen in 3 komen, maar bij mij komt het in 10en. Hier zit ik dan, vastgeklampt aan mijn macbook, bang dat die kapot gaat. Zonder gezeur aan mijn hoofd van een telefoon, maar met enorm afkickverschijnselen hiervan. Zonder fiets, die mijn paps vandaag van mijn werk af moet halen met de auto. Ik snap niet waar het vandaan komt, ik blíjf dingen slopen, terwijl ik altijd zo netjes ben, wel onhandig, wel netjes. Ik voel me goed, lekker in mijn vel, maar toch niet. De ene na de andere tegenslag verwerken is lastig. Maar tegelijkertijd zijn er zo veel super leuke dingen gaande in mijn leven. Ik merk al weer dat ik weer even van mij af wil schrijven. De meest pure vorm van kunst!

Laten we eens terug gaan naar het moment waar dit voor mijn gevoel allemaal begon. Ik was al stage aan het lopen, en het was dan ook op een ochtend dat ik vroeg moest opstaan hiervoor, en eigenlijk net even te kort tijd had. Ik besloot mijn cornflakes te eten van het aanrecht, terwijl ik mijn broodjes ging smeren. Zo ver kwam ik helaas al niet meer. Ik wilde namelijk mijn stenen schaaltje op het aanrecht zetten, maar ik laat het net daarvoor uit mijn hand vallen. Deze springt op de stenen vloer uit elkaar, alsof het niets is. Met alle melk en cornflakes er nog in. Wat was ik mijn mama dankbaar dat ze uit haar bed wilde komen om het op te ruimen, zodat ik alsnog op tijd op stage kon zijn...

Sindsdien is het aan een stuk door dat ik dingen sloop. Ik heb vlak erna mijn oplader kapot gemaakt, en vervangen. Ook besloot ik het schermpje van mijn telefoon eindelijk eens te laten vervangen. Met mijn vader heb ik een dealtje gesloten om het scherm er zelf in te zetten. Een dagje zonder telefoon had ik daar wel voor over. Mocht het niet zo zijn dat ik, net toen ik zonder telefoon van huis weg ging, door een schroef ben gereden op de fiets zonder dat ik dit door had. Ik zag maar een oplossing: naar huis gaan, op mijn fiets en dan met de auto. Bleek de schroef nu helemaal in mijn achterband te zitten. Daarna is ook de ellende met mijn telefoon begonnen. De dag nadat het is gerepareerd heb ik per ongeluk mijn laptop er op gelegd en is het scherm vanaf mijn homebutton gespleten en kon ik de onderkant van het scherm niet meer gebruiken. Nadat mijn telefoon was gerepareerd en mijn fiets een nieuwe band heeft gekregen, dacht ik er wel vanaf te zijn geweest.

Tot dit weekend. Ik wilde op mijn fiets stappen, toen ik merkte dat mijn voorband helemaal plat was. Ik heb mijn vervolgens in allerlei bochten gewrongen om dingen te regelen voor het welpenweekend wat dit weekend plaatsvond en om er uberhoud te komen. Toen ging mijn telefoon ook nog eens weer stuk. Mijn scherm besloot het ineens gewoon compleet te begeven. Daarbij kwam ik er ook nog eens achter dat mijn slaapzak gewoon kapot is, hoe dan?
Gisteren ben ik in de storm naar mijn werk gefietst en heb ik er een uur over gedaan in plaats van de gebruikelijke 30 minuten, en heb ik een flinke aanval gehad. Toen ik eindelijk naar huis ging, kwam ik erachter dat mijn ketting van mijn fiets af lag. En ik heb een kettingkast met boutjes....

Hoe ik mij dan toch zo goed voel... Ik heb ondanks het vele reizen met het ov en ritjes regelen met auto's, zonder lieve berichtjes te kunnen versturen aan geliefden (waar ik niet zo lief tegen was geweest) en deze ook terug te krijgen, ondanks het vele gepieker, echt een heel tof weekend gehad. Ik heb een weekend gedraaid als leiding bij scouting bos en duin, waarbij we superhelden waren, die ruzie hadden, waardoor we onze superkrachten kwijt waren en de dieren uit de jungle waren ontsnapt. Ze zijn daar allemaal zo lief voor me geweest. En mijn ouders waren ook zo lief nadat ik terug kwam en hebben mij echt even opgevangen. Daarna had ik wel een aanval voor werk, maar zijn zij ook hier enorm begripvol geweest voor mijn situatie en heb ik een fijne dag gedraaid die nog erg gezellig was ook.

Ik liep vandaag rond op stage en ik realiseerde me hoe erg het allemaal verschilt. Persoonlijk lig ik een beetje overhoop met allerlei praktische dingen, en twijfel ik soms nogal over wat ik wil en wat ik doe. Maar verder loopt alles heel fijn. Vandaag heb ik op stage heel veel dingen kunnen regelen. Zo heb ik mijn ruimte eindelijk kunnen opruimen (aangezien er een strijkplank en strijkbout en een schilderij in stonden), heb ik boetseerklei geregeld, mag ik een pasteldoos kopen en deze declareren, heb ik het gebouw steeds meer door en leer ik iedereen steeds beter nog kennen. Het loopt echt heel goed!
Ook op scouting merk ik dat het gewoon nog steeds erg fijn loopt. Bij Brigitta ben ik enorm blij dat ik nog steeds met een super leuke groep Roverscout ben en hier ook voorzitter van ben. En bij de Bos en Duin ben ik nu dus welpenleiding en hier geniet ik zo enorm van!

Wat ik nu precies aan moet met alle tegenslagen, weet ik niet precies. Mocht iemand tips hebben tegen dikke vette pech dan hoor ik het graag. Maar verder gaat het nog steeds erg goed met me, en daar ben ik zelf vooral erg blij mee.


Liefs.

Bijgevoegde foto's zijn een paar foto's van het superhelden welpenweekend. :)

Dankbaar - stage lopen

Vandaag was een dag dat ik mij eventjes realiseerde hoe blij ik ben met mijn stage plek. Misschien heb ik er wel eens over geschreven, misschien ook wel niet. Ik loop in ieder geval stage op een vrije basisschool, als kunstzinnig begeleider. Op het moment werk ik met 8 vaste kinderen. 

Vandaag heb ik mijn tiende stage week afgesloten, en dat was nog wel even een momentje. De zon scheen fijn naar binnen, ook al is het de afgelopen paar dagen behoorlijk grauw geweest. Ik had overal werk liggen, zoals te zien is op de foto. Ik had net met een heel lief meisje gewerkt, onverwachts dat wel. 

Het is zo een fijn plekje. Dit is mijn eigen kamertje en ik word volledig vrij gelaten in wat ik doe en hoe ik het aanpak. Ik ben heel zelfstandig aan de slag binnen de school en ik merk hoe goed dat mij doet.

Ik heb twee jaar geleerd voor kunstzinnige therapie, en nu loop ik een jaar op een plek stage en mag ik het allemaal in de praktijk brengen.

Ook al moet ik om 6 uur echt mijn bed uit komen, anderhalf uur reizen, al mijn energie bij elkaar blijven rapen, altijd present zijn in de ruimte, heel erg mijn best doen om dingen te regelen en op mensen af te stappen. Ik ben enorm veel aan het leren en ik krijg hier alle ruimte voor. Het doet mij goed. Het kost veel tijd en energie, maar dat heb ik er enorm voor over.

Liefs.

-De eerste dag

Als 's morgens het licht
door de gordijnen dringt
smelten je laatste dromen.

Er klinken geluiden
uit de achtertuinen
een buurman stapelt stenen
een rammelende kettingkast.

Het is vandaag de eerste dag
om met iets te beginnen
waar niemand aan begon.

- Fetze Pijlman uit 'Lees maar lang en wees gelukkig'


Dit is het gedichtje wat ik vandaag ineens op een reclamebord zag staan. Ik werd er op onverklaarbare wijze heel gelukkig door. Ik word blij van dit soort kleine vondsten. Het is alsof ik een klein cadeautje ontvang, voor mij, van de wereld. En dit zijn de dingen, waardoor ik weer even verder kan.

Verder wil ik nog even zeggen dat het goed met mij gaat, dat ik nog leef. Ik heb plannen om het bloggen op te pakken, maar ik realiseer mij ook dat ik niet geboren ben om te bloggen zoals dat nu in de media gaat. Ik doe het liever op mijn eigen manier.

Een fijne dag nog toegewenst!

Liefs.

What would you do if you weren't afraid?

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Waar ben jij bang voor? We zijn mens, we hebben allemaal wel angsten. Grote, of kleine angsten. Als je eens na zou gaan bij jezelf, op dit moment? Misschien niet zo fijn, misschien ben je zelfs bang om er nu over na te denken. Maar vertel jezelf maar dat het veilig is om te doen, dat je er weer uit kan komen, door er naar te kijken. Waar ben jij nu, op dit moment bang voor? Het kan alles zijn. Natuurlijk kan je bang zijn voor spinnen, maar ik praat hier ook over dat je bang kan zijn voor de dood, of voor jezelf, of voor ... Vul zelf maar in, dit kan je namelijk.

Angst is een gek begrip, weet je dat. Angst is iets wat je vaak zelf creëert. Waarom zijn we bijvoorbeeld bang voor spinnen? Wat is er nou eng aan een beestje? Misschien, omdat hij harig is, kriebelig is. We hebben allerlei associaties die allerlei gevoelens oproepen. Misschien minder fijne gevoelens, misschien door gebeurtenissen voorheen. Dat maakt dat we bang zijn. Toch? Misschien een beetje?
Als ik voor mijzelf mag spreken, weet ik dat ik al mijn angsten zelf vorm. Ze komen allemaal uit mijzelf, uit mijn idee van hoe dingen moeten, uit mijn gevoel en uit mijn ervaringen.

Waarom zijn we bang? Angst is een soort afweermechanisme, het beschermt je van mogelijk gevaarlijke situaties. Situaties die dus voor jou, met jouw gedachten en acties wel eens verkeerd kunnen aflopen. Het beschermt ons. Maar het weerhoud ons hierdoor ook van het leven. Je schrikt van angst en je schiet in de Fight, Fly or Freeze modus.
Wat doe jij? Ga je er tegen in? Wordt je boos? Of vlucht je? Maak je dat je weg komt? Zorg je dat niemand je ooit kan bereiken? Of bevries je? Laat je niets weten? En kan je even helemaal niet meer nadenken? Wat is jouw reactie?

Bron foto

Ik denk dat we wel kunnen stellen dat de actie vermijden veel word gebruikt. Of het wegstoppen. Als ik de angst niet zie, dan is het er ook niet. Lijkt de beste optie. Je voelt namelijk even de angst niet. Maar uit ervaring kan ik zeggen dat het gevoel ineens terugkomt op een onverwacht moment en dan tien keer zo erg. Met allemaal gevoelens erbij, bam.

Maar wat houd je tegen om die angst aan te kijken, te delen? Waar komt die angst vandaan? Waarom is het zo eng?
Nee, inderdaad, het is niet makkelijk, was het maar makkelijk. Dat zeg ik ook niet. Ik zeg wel dat het goed zou zijn. Er even over praten, je er even over open stellen, het hoeft maar heel klein te zijn. Kleine stappen zijn het meest waardevol. Je zal zien dat het oplucht, dat je het aan kan kijken en weg kan zwaaien. Weg met dat zware gevoel. En zo kan je dit stukje beetje bij beetje accepteren.

Of bekijk het eens anders. Als je jezelf de vraag zou stellen:
Wat zou je nu doen als je niet bang zou zijn?
Wat komt er dan in je op? Weeg eens voor jezelf af wat de positieve en negatieve punten zijn en neem dit in je op. Wat houd je tegen?

Voor mij was dit artikel puur om van mij af te schrijven. Iedereen heeft angsten en het frustreert mij soms dat men denkt dat ze alleen zijn en misschien daarom deze angsten niet mogen uiten. Ik wil je zo graag meegeven dat mensen hier meer dan open voor staan. Er zijn zoveel mensen die je willen helpen, de enige voorwaarde voor jou is om hier voor open te staan en ook geholpen te willen worden. Je kan aangeven dat je geen duizenden adviezen wil, alleen een luisterend oor kan echt al helpen.
Ik wil zo graag meegeven dat je niet de enige bent. Dat je je niet alleen moet gaan voelen, jezelf moet buitensluiten of afweren van de rest van de wereld. Je ziet zo vaak muren om mensen heen uit angst en dat vind ik zo zonde en dat doet mij zo veel verdriet en pijn.
Ik weet niet of ik dit artikel echt online wil gaan zetten. Het onderwerp doet veel met me en het is dan ook echt vanuit mijn perspectief en ervaring geschreven, dus ik hoop dat het voor anderen dan te begrijpen is. Het is iets waarmee ik heel vaak in mijn hoofd zit. Waarom laten we angst zo vaak winnen en situaties verpesten die zo mooi kunnen zijn?

Liefs, Manon

DIT WAS MIJN WEEK #1 | Een veel te druk weekend met veel te veel pijn

WAARSCHUWING: In dit artikel staan foto's van veel blauwe/paarse plekken en kneuzingen. Ik weet dat sommige hier niet zo goed tegen kunnen. Mocht jij dit zijn, kijk dan niet verder. 

Verder vind ik het zelf juist wonderlijk om te zien hoe dit proces zich voortzet, dus deel ik de foto's met mijn verhaal graag.

Vervolgens, een DISCLAIMER: Misschien is deze meer voor mijzelf dan dat andere dit echt over mij denken. Maar ik schrijf dit artikel niet omdat ik aandacht wil voor mijn situatie of omdat ik stoer of iets anders achterlijks wil doen. De intentie van dit artikel is puur om het van me af te schrijven en omdat ik nog altijd veel vragen krijg over hoe het is gebeurd en of ik (al) naar een dokter ben geweest etc. 

Aan de waarschuwing kunnen jullie misschien al lezen dat er iets flink mis is gegaan. En eigenlijk is niets ook minder waar. Ik had een lastige week, veel dingen waar ik tegen aan liep (althans, liep dus niet) en ook een waarbij ik er enorm aan werd herinnert dat ik niet te snel moet willen en naar mijzelf moet luisteren.

Een dag met spontane wendingen, 19-05-'16

Een nieuw artikel, een nieuw verhaal over mijn dag! Jep, daar zijn we weer. Hopelijk worden jullie het nog niet zat. Weten jullie eigenlijk leuke of inspirerende andere onderwerpen waar jullie misschien mijn mening over willen weten? Let me know! Voor nu voel ik mij nog heel fijn na deze dag, het was namelijk een dag met verrassingen en spontane wendingen, haha.

Mijn wekker zet ik de laatste tijd eerder, waarom weet ik niet precies. Het heeft te maken met dat ik het niet meer fijn vind om te haasten en dingen te moeten, gok ik. Zo zet ik mijn wekker twee(!) uur voordat ik weg moet. Zo kan ik een uur snoozen en heb ik een uur om alles bij elkaar te pakken en mij klaar te maken om de deur uit te gaan. Of het komt er op neer dat ik als nog langer in bed blijf liggen, en dan als nog moet haasten. Vandaag was het de laatste versie.

Vandaag zou ik eigenlijk een les tekenen hebben, maar deze viel uit. Heel erg fijn natuurlijk, aangezien het de enige les was van de dag. Helaas had ik al tienduizend andere afspraken gemaakt (grapje natuurlijk, maar ik had er wel drie buiten de les om). Waarvan eentje gelukkig al vrij snel werd verplaatst nadat we te horen kregen dat de les zou uitvallen. Dat scheelde weer.

Nee, ik ging natuurlijk naar school. Want vandaag had ik een studie voortgang gesprek met mijn SLB-er gepland staan. Om vervolgens een verslag in elkaar te draaien die al gigantisch verlaat was, maar dat ter zijde.

In ieder geval, nadat ik veel te laat uit mijn bed ben gekomen, snel mijn spullen bij elkaar had gegrist en nauwelijks eten had ingepakt. Ben ik snel op pad gegaan, om het volgende moment twee bussen achter elkaar te zien weg rijden. *insert boze geluiden*.
En dan is het de kunst om rustig te blijven, aangezien je er toch vrij weinig aan kan veranderen. Je bent en blijft afhankelijk van het ov. Ik was nog even bang dat mijn bus nog meer vertraging zou oplopen dan hij al had gedaan en hierdoor mijn laatste optie van de trein zou missen. Maar gelukkig was ik prima op tijd op het spoor en moest ik zelfs nog wachten op de trein.

Laten we even een sprintje maken naar het gesprek zelf. Deze verliep namelijk enorm fijn.
Ik had mij stiekem een beetje voorbereid op een lastig gesprek, aangezien ik de studie de laatste tijd nogal veel vind en ik soms de motivatie zomaar kwijt kan raken. En buiten dat ook nog geen stage plek heb. Maar het viel mij meer dan mee. Ik kreeg zelfs motivatie van het gesprek en heb besloten nog meer energie te gaan steken in mijn stageplek en in de toetsen die ik afgelopen periode nog niet heb gehaald.

Na het gesprek had ik mijn tweede afspraak. Althans, daar was ik vanuit gegaan, zonder na te gaan of de rest van het groepje wel daadwerkelijk het berichtje had gelezen en dus daadwerkelijk op school zouden staan.
Uiteindelijk zat ik samen met Daphne op school, in de startblokken voor het verslag, zonder rest van het groepje. En besloten we al vrij snel om op een andere plek dan school te gaan werken aan het verslag.

Daar ging mijn reis naar school. Eventjes twee uur onderweg voor een half uurtje school. Helaas zitten er genoeg van die dagen tussen.
Maar gelukkig heeft het me wel een hele toffe dag opgeleverd! Ik besloot namelijk met Daphne even Haarlem in te gaan op zoek naar een edelstenen winkel, een lunchplek en een kledingwinkel.

In Haarlem zijn we allereerst opzoek gegaan naar een edelstenen winkeltje. En daar liepen we binnen no-time zomaar tegen aan! Het was voor mij ook een nieuwe winkel, dus we besloten maar binnen te kijken en te kijken of het wat zou zijn. Eenmaal binnen konden wij ons ogen bijna niet geloven: de eerste indruk is een klein en op elkaar geplaatste winkeltje, maar daarentegen is het een mega grote winkel met een groot aanbod in edelstenen, boeken over spiritualiteit, sjaals, doeken, dromenvangers en heel veel buddha.
In totaal hebben we dan ook een uur rondgelopen, puur om te kijken. Dat was in ieder geval mijn eerste insteek. Ik laat mij veel te snel verleiden om gelijk iets mee te nemen, en edelstenen stelen vaak gelijk al mijn hart, dus ik besloot alleen te kijken en geïnteresseerd te zijn in de verschillende soorten stenen.
Toen ik de hele winkel door was gelopen met diezelfde geïnteresseerde blik en Daphne al zag staan met haar handen vol edelstenen, ben ik wat gerichter gaan kijken. Welke stenen passen nu bij mij? Toen ik deze stenen had aangeraakt, wilde ik sommige echt niet meer loslaten. Ze voelde zo enorm fijn en gaven me al aanzienlijk meer kracht. Ik voelde me zo rustig in dit winkeltje met de hele sfeer en de edelstenen die ik echt kon uitzoeken met wat bij mij paste.
Zo ben ik tot deze collectie hierboven gekomen. Wat het allemaal betekend en dergelijke, wil ik graag in een ander artikel toelichten. Maar kijk even hoe mooi ze zijn!

Na al het rondlopen en uitzoeken, hadden we alweer aardig wat trek gekregen. Heel wat getwijfel verder, zijn we uiteindelijk weer eens bij de crêpe affaire terecht gekomen. Maar dit keer voor een hartige pannenkoek! Daphne die ging hierin voor een pannenkoek mozzarella, pesto. En ik voor een pannenkoek ham met oude kaas. En wat zijn die lekker! We hebben eventjes intens genoten.

Hierna was het tijd om het schoolwerk verder onder ogen te zien. Zo hebben we met veel pijn en moeite een tabel in elkaar gezet en hebben we heel wat afspraken gemaakt. Het verslag heeft nog wat voeten in de aarde. Maar gelukkig zijn we nu al een goed eind op weg.
We hebben heerlijk in de crêpe affaire kunnen zitten. Ik denk dat dit namelijk al gauw twee uur was.

Hierna waren we allebei weer even toe aan weer echt iets leuks ondernemen en zijn we 'even snel' de H&M ingedoken.
Voor mij was het weer een tijd geleden dat ik in de H&M ben geweest, de hele collectie zag er anders uit. Ik kon dus weer goed even rondkijken en heb welgeteld 7 items met mij mee kunnen nemen, het pashokje in.
Ik had denk ik wel 4 shirtjes met hoge hals en zonder mouwen. Ik vond het model zo mooi dat ik wel even wilde kijken welke van deze shirts mij het leukst zou staan, en dan zou ik die mee naar huis nemen. Dat was het plan. De realiteit was echter dat dit model mij totaal niet staat. Ik heb er simpelweg een te groot voorgevel voor en mijn bh is dan ook altijd zichtbaar. Niet zo mijn ding dus. Helaas.
Gelukkig had ik ook nog andere items van het rek afgehaald die mijn interessant leken. Zo had ik een bijzondere top uit de coachella lijn meegepakt, had ik een playsuit gevonden en een korte broek die wat verder zou komen dan je bilnaad.
Dit waren alledrie nog enorm leuke items moet ik zeggen! Ik kon dan ook niet kiezen welke ik mee naar huis zou nemen. Maar uiteindelijk was ik te enthousiast dat ik een goede korte broek had gevonden die ik eindelijk wel aan zou durven over straat, omdat mijn billen er niet zomaar onderuit komen en deze mij oprecht wel flatteus staat.

Mag ik even mijn liefde voor deze broek met jullie delen en deze even uiten?
Op de foto is het dan niet enorm goed te zien, aangezien het een snap is die ik in alle enthousiasme had genomen toen ik hem thuis gelijk aan heb getrokken.
Maaaar. het is dus oprecht een korte broek, die gewoon keurig en prima je bovenbenen kan bedekken. Ook zit hij niet enorm laag, hij zit net over mijn buik heen waardoor er geen kans is voor het muffin effect. Verder is hij donkerblauw, dus net even wat anders dan zwart en in andere kleuren nog beschikbaar! Ook is het een super fijn stofje. Het is geen spijkerbroek, maar juist een veel luchtigere oplossing.
Ik ben fan!

Na het shoppen was ik dan ook wel voorzien, en waren we weer een aantal uur later. Daphne besloot dat het tijd was om op huis aan te gaan, en dat vond ik ook wel een goed plan.
Ik heb Daphne even uitgezwaaid en ben toen snel in mijn eigen bus gaan zitten om vervolgens alleen maar uit het raam te kijken en te lachen.
Het weer was ineens zo mooi geworden, er zat zulke enthousiaste mensen in de bus, ik had zo een fijne middag gehad. Het leven was even zo bizar mooi. Ik realiseerde me weer eens hoe gelukkig ik ben.

Thuis werd mijn enthousiasme alleen maar beaamt. Het was fijn! Ik heb snel mijn nieuwe aanwinst kunnen laten zien. En ik heb fijn met iedereen kunnen knuffelen en we hebben denk ik wel vol een uur aan tafel gewoon gepraat over bizarre en toffe onderwerpen. Dat zijn de meest fijne avonden, gesprekken over vanalles. Niets is gek, alles is interessant en we hebben volle aandacht voor elkaar.

Vandaag was een fijne dag <3.

Liefs, Manon